Normalleşme

Şu an bakıyorum da sanki asrın felaketi yaşanmamış gibi devam ediyor yara almamış olan insanlar.

Peki yara alan bizler, ne durumdayız?

Donuklaşmış hisler, anlam veremeyişler, psikojimizin bozukluğuyla kalakaldık. Kimilerimiz çığlık çığlığa uyandı kabuslardan gecenin bir vakti. Kimilerimiz rahat bir uykuya hasret. Eski kimliklerimizi arar olduk. Hani eski benliklerimiz nereye kayboldu? Nerede o eski neşelerimiz?

İnsanlarımızın yıllarca çalışıp didinip zar zor aldıkları o çatı yok artık. Kim derdi ki o çatı, sevdiklerimizin mezarı olacak. Eğer bilselerdi, alırlar mıydı binbir emekle aldıkları o yuva görünümlü mezarlığı ya da biz izin verir miydik mezarlıklarını satın almalarına…

Ahh o eski günler! Sevdiklerimiz tam da gözümüzün önündeydi. Şimdilerde ise toprağın altında eriyip gitmekte cansız bedenleri. Ya yarım kalan, ruh gibi gezen canlarımız ne yapsın?
Şimdilerde bazılarımızın ayakta durabilmesi için ilaçlardan destek alışları, donuk bakışlarımız, hayattan tat alamayışlarımız. Günden güne duygularımızın daha da hissizleşmesine ne demeli? Bir damla gözyaşı bile akamıyor artık gözlerimizden. Ziyadesiyle tüketip kuruttuk gözpınarlarımızı. Ruh gibi dolaşan bedenlerimizle kalakaldık ortada.

Eğer bunun adı normalleşmeyse evet ziyâdesiyle NORMALİZ hepimiz…